Weer op de Olavsleden en meteen op de proef gesteld.

Inmiddels zijn we alweer vijf dagen terug op de Olavsleden. Het leek een rustige herstart te worden, maar de route had blijkbaar andere plannen met me. Nog voordat we écht begonnen waren, sloeg een zomergriepje toe. Of was het iets anders? Wie zal het zeggen.

Wel kon ik bij aankomst in Vuku iets heel bijzonders doen: het allereerste Engelse exemplaar van mijn boek overhandigen aan Mona. Een prachtig moment, gevolgd door een beroerde nacht. Ziek dus, maar eigenwijs als altijd tóch gaan lopen. Twee dagen hield ik het vol, toen toch maar Mona gebeld met het verzoek ons op te halen.

Als alles meezit, starten we komende dinsdag opnieuw. Dan lopen we in vier dagen naar Trondheim. Niet zoals gepland, mét rustdagen ertussen, maar we komen er. De route wijst en duidt ook dit jaar weer. En hoe.

Wil je volgen hoe het verder gaat? Kijk dan op Polarsteps HenkjanKienhuis of bestel mijn boek om te lezen wat de Olavsleden mij vorig jaar al leerde. Het blijft een bijzondere tocht, telkens weer.

Druk, druk, druk… of toch niet?

Wat een onzin eigenlijk, die titel. Wat is druk zijn nou eigenlijk? Geen tijd voor niets of voor niets geen tijd? 🤷‍♂️

Er is genoeg te doen, absoluut. Maar “druk druk druk”? Nee, daar doe ik niet meer aan mee. Vorig jaar nam ik me voor: geen gejakker meer, meer rust, meer balans. 🧘‍♂️

Is dat mislukt? Nee hoor. Ik heb me gewoon even laten verleiden. Terugvallen in oude gewoontes is zo makkelijk. Het voelt dan al snel weer als “druk”. En eerlijk: als ik nu kijk naar wat ik een jaar geleden allemaal deed… geen idee waar ik die tijd vandaan haalde. 😅

Ik merk dat ik juist rustiger wil leven en zo min mogelijk “moet”. Ik doe liever wat ik wil. En dat voelt zó anders. Willen kost minder energie dan moeten. 💡

Dus nee, niet druk. Al waren de afgelopen weken wél gevuld met een paar flinke uitdagingen. Maar ik blijf erbij: druk was het niet. 😎

Camperdroom op wielen 🚐

Al jaren stond hij op mijn verlanglijst: een camper.🚐 En eindelijk… gevonden! Precies zoals ik het wilde. Alles erop en eraan. En ja hij heet Olav (natuurlijk). 😄

We zijn gelijk op pad. Een paar afspraken in Enschede slim gecombineerd met ontspanning. Fiets achterop, camper aan de kant. Het leven is goed. 🚲✨

Ik red me wel dit weekend. Geen haast. Geen stress. Gewoon genieten.

Een vergeten mijlpaal en een nieuw begin 🗺️

Wat ik deze week bijna vergat: 1 juli 2024. De dag dat ik bij de 0-kilometersteen aankwam bij de Nidaros, het einde van de Olavsleden. 💚

En wat wilde ik níet stoppen. Het voelde alsof ik nog weken door had kunnen lopen. Geen zin om te stoppen, geen zin om terug te gaan.

Gelukkig… volgende week mag ik wéér. Vanaf Vuku deze keer, binnendoor terug naar de Nidaros. Ik kan haast niet wachten. De rugzak staat al klaar (nou ja, bijna). 🥾🇳🇴

Voor nu zit ik heerlijk voor de camper, op een fijne camperplek. Glaasje in de hand, glimlach op mijn gezicht. 🧋

Zondag terug. Dan inpakken. Dan, bijna, vertrekken.

Noorwegen, we komen eraan. En we hebben er vreselijk veel zin in! 💙

Het grote aftellen is begonnen

Vandaag precies een jaar geleden kwam ik aan bij het Auskin Creative Center in Vuku, midden in mijn reis over de S:t Olavsleden.

Een bijzondere plek, gerund door een bijzondere vrouw: Mona. 🌿✨

Op zoek naar rust?
Precies een jaar geleden vond ik stilte en balans bij Auskin Creative Center, langs de S:t Olavsleden. Nu, een jaar later, keer ik terug. Opnieuw wandelen, opnieuw vinden wat ik onderweg even kwijt was. Een reis naar eenvoud, rust en nieuwe inzichten. Het aftellen is begonnen.

Het was daar, op die plek, dat ik na jaren voor het eerst rust en stilte in mijn hoofd ervaarde. Eindelijk. Geen ruis, geen gejaagd gevoel. Alleen stilte, natuur en ruimte.

Daar nam ik me ook iets voor: nooit meer zo druk te zijn. Nooit meer mezelf op te laten jagen door werk, verwachtingen of mijn eigen onrust. 💭

En toch… hier ben ik weer.

Druk. Te druk. Klachten waarvan ik dacht dat ze verdwenen waren, zijn terug. 😔

Vorige week overviel me ineens de gedachte: waar ging het mis? Waar heb ik het laten gebeuren dat ik weer in die oude gewoontes ben gestapt?

Ik weet het antwoord eigenlijk wel. Het leven. Ondernemen. Verwachtingen. Dingen die moeten. Maar vooral ook: dingen die ik mezelf opleg.

En ja, ondernemer zijn brengt druk met zich mee. Maar die extra druk, die laag erbovenop… die maak ik toch echt zelf.

Gelukkig mag ik binnenkort weer terug naar de plek waar het vorig jaar begon. Over 2 weken stap ik opnieuw op de S:t Olavsleden. Weer op pad. Weer op zoek naar rust, ruimte en eenvoud. En het mooiste: ik mag starten op dezelfde plek als waar ik een jaar gelden vandaag aan kwam, Auskin Creative Center. Hoe mooi is dat? 🙏

En dit keer niet alleen. Samen. Twee paar voeten over oude pelgrimspaden, nieuwe gesprekken, andere inzichten. 👫🥾

Het voelt als een tweede kans. Niet alleen een reis over een pad, maar vooral een reis terug naar mezelf.

Het grote aftellen is begonnen.

En ik kan niet wachten.

Een week die raakt

Afgelopen week stond in het teken van de Alpe d’HuZes. Lopend omhoog, 14 kilometer lang, met stijgingspercentages van 9 tot 11 procent ⛰️🥵. Pittig, ja. Maar wat me het meest raakte, zat niet in de klim.

Het waren de verhalen 💬.

Bij elke bocht, bij elke kaars 🕯️ langs de weg, bij een spandoek of een kort moment van rust, daar ontstonden ontmoetingen. Kleine gesprekjes, bijna achteloos begonnen, groeiden uit tot delen van diepe emoties 💔. Verhalen over verlies, rouw, hoop. Over vaders, moeders, vrienden, partners 👨‍👩‍👧‍👦. Over waarom mensen deze berg beklimmen, niet alleen met hun benen, maar vooral met hun hart ❤️.

Het is bijzonder, misschien zelfs vreemd, hoe natuurlijk het daar voelt om je kwetsbaar op te stellen. Om zomaar met een vreemde te praten over verdriet dat je meestal diep wegstopt 😔. In de gewone wereld gebeurt dat zelden. Maar op een plek als deze, net als op de S:t Olavsleden 🚶‍♂️🛤️, lijkt het delen van verdriet, en luisteren naar elkaar, opeens de normaalste zaak van de wereld.

Ik sprak mensen die rouwden om geliefden die de strijd tegen kanker verloren 🎗️. Mensen die nu nog strijden. En mensen die zélf ziek zijn, maar tóch de berg opgaan omdat opgeven geen optie is 💪. Tranen, omhelzingen 🤗, een hand op je schouder: zomaar, vanzelf, zonder dat er veel woorden nodig zijn.

Het ontroert me telkens weer dat dit kan 🥹. Dat er op zulke momenten ruimte is voor oprechte verbinding 🤝. En het maakt me weemoedig, want waarom lukt dat niet gewoon vaker, buiten zulke contexten? 🫤

Misschien ben ik er gevoeliger voor geworden sinds mijn tocht over de S:t Olavsleden. Misschien zie ik het nu scherper. Maar wat ik wéét, is dat deze momenten van echt contact het meest waardevol zijn 🌟.

Wil je meer lezen over mijn tocht? Mijn boek is via deze site te bestellen 📖.

Vanaf volgende maand ook verkrijgbaar in het Engels 🇬🇧.