Ken je dat? Dat je eindelijk eens een moment voor jezelf neemt en dan ineens denkt… tja, hoe zat het ook alweer met die goede voornemens?
Nou, zo’n moment had ik deze week. Ik ben lekker met Olav (de camper) op pad, samen op avontuur. Nieuwe plekken ontdekken, maar ook een vleugje nostalgie hoort erbij. Dus ging ik richting Vogelsang in Duitsland, een plek waar ik in mijn diensttijd een paar keer op oefening ben geweest.
En daar zit je dan, te genieten van het uitzicht, (nep)kaars aan, een goed boek erbij, en tussen de bladzijden door wat mijmeren, relativeren, nadenken… Tot ineens die gedachte weer opduikt: wat had ik mezelf vorig jaar na de Olavsleden ook alweer aan mijzelf beloofd? Juist ja, niet meer meegaan in de waan van de dag. Meer aan mezelf denken. Leven, in plaats van geleefd worden. Doen wat k leuk vind en me niet laten sturen in van alles en nog wat.
Klinkt prachtig, hè? Maar in de praktijk, zeker als je een eigen bedrijf hebt, is dat nog best een uitdaging. Zo’n bedrijf vraagt aandacht, geeft werk, kost tijd en dat is prima, want het is ook wat ik erg leuk vind. Ik merk dat de waan van de dag zich stiekem weer een weg naar binnen wringt. De agenda vult zich, ook buiten werktijd. Avonden en weekenden staan vol afspraken waar ik niet altijd zelf om gevraagd heb. Er zijn weer “verplichtingen” bijgekomen. En de dingen die ik écht wil doen, schuiven langzaam naar de achtergrond. Natuurlijk zijn er zaken die “moeten”, maar een mooie uitspraak is maak van moeten mogen en de wereld ziet er een stuk mooier uit.
Oké, mijn gebroken voet hielp de laatste tijd ook niet mee. Al is dat eigenlijk geen excuus toch voelt het soms nog steeds zo. Ik mis het wandelen, het buiten zijn, de rust van de natuur. Daar kan ik niets in versnellen. Wachten op herstel en dan weer langzaam trainen.
En zo zat ik daar, op die camperplek, met het besef dat ik me ongemerkt weer heb laten leven. Teruggevallen in oude patronen en eerlijk is eerlijk, dat gaat heel erg makkelijk. Het voelt vertrouwd, maar ook verkeerd. De echte uitdaging zit hem niet in het bedenken van nieuwe plannen of idealen, maar in het vasthouden eraan. Volhouden van veranderingen is bijna topsport.
Een dag later raak ik aan de praat met een stel Nederlanders op dezelfde camperplek, het moet zo zijn. Ook zij zijn er even lekker ertussenuit. Hij was, net als ik, vroeger hier ook geweest tijdens zijn diensttijd en nu ook benieuwd naar de geschiedenis en van wat er van geworden is. De herkenning is er meteen. En dan blijkt dat zij ook nog fanatieke wandelaars zijn en de GR5 gelopen hebben. Vol plannen en inspiratie die onderweg zijn ontstaan, maar eenmaal thuis… hup, terug in de oude gewoontes. Blijkbaar zit dat gewoon in ons mensen. Het vertrouwde voelt makkelijker dan het nieuwe dat we eigenlijk willen vasthouden.
Toch wil ik dat niet laten gebeuren. Dus ik trek de touwtjes weer naar mijzelf toe, stevig genoeg om koers te houden. Terug naar de voornemens: leven zoals ik dat wil en vooral niet vergeten dat aan jezelf denken niet egoïstisch is, maar noodzakelijk.
Een drukke baan? Prima. Daar (een beetje) door geleefd worden hoort erbij. Maar in de uren die overblijven wil ik maximaal doen wat ik zelf wil. Niets meer laten of doen omdat anderen dat vinden.
Gewoon zijn wie ik ben, en leven zoals ik dat wil. Een nieuwe uitdaging om opnieuw aan te gaan. Terug naar twaalf maanden geleden, kijken of het me nu weer lukt.
