Auteur: Henk-Jan

Cursus omgaan met teleurstellingen (gratis maar niet vrijblijvend 😉)

Henk-Jan

Maandenlang voorbereid. Rugzak ingepakt, route uitgestippeld, tentje getest, kilometers in de benen. En dan eindelijk… de start van de legendarische Coast to Coast in Engeland, samen met twee goede vrienden. Startpunt: Saint Bees. Eindpunt: Robin Hood’s Bay. 305 kilometer, 13 wandeldagen, 1 rustdag en vooral: héél veel (voor)pret.

We kennen elkaar al 45 jaar, maar dit was de eerste keer dat we écht samen op zo’n groot avontuur gingen. Weekendjes wandelen zijn ons niet onbekend maar nu het “echte” werk. Alles tot in de puntjes geregeld. Dachten we. 😅

De eerste kilometers waren geweldig. Voeten nat in de Ierse Zee, een steen 👨‍🦽‍➡️🚕🚊✈️in de zak (die zou ik later in de Noordzee weer teruggooien), en hup langs de kliffen omhoog. Tot… ja, tot ik op de Dent (flinke puist in het landschap) in een afdaling van 25% besloot dat de stenen beter glijden dan mijn schoenen. Resultaat: bam, ik lag plat.

Even hoop dat het wel mee zou vallen, maar al snel werd duidelijk: dit was over en uit. Nog een stukje door lopen (hobbelen) tot aan een verharde weg waar een voorbijganger me naar het dorp het dorp bracht waar ook eindpunt van de dag was (arts bellen? Nee joh, in Engeland ga je gewoon meteen naar het ziekenhuis, tenzij je een koe bent, dan is er een veearts 🐄).

Zes uur ziekenhuis verder: Naviculare avulsiefractuur. Oftewel: gewoon mijn voet gebroken. Twee weken absoluut niet belasten, daarna héél rustig opbouwen. Mijn tocht eindigde dus… op dag 1. 😔

De mannen gingen verder. Ik keerde terug naar Nederland. Rugzak nog steeds 11 kilo, pijn in de voet, taxi🚕, trein🚊 met twee keer overstappen en het vliegtuig✈️ naar Schiphol. Daar stonden twee vrienden me met een rolstoel 👨‍🦽‍➡️op te wachtten, nooit gedacht nog een keer blij te zijn met zo’n ding, lekker zitten. 😂

En nu? Ja, dit was een forse teleurstelling. Maar zoals Herman Finkers ooit zei: “Cursus omgaan met teleurstellingen, die gaat niet door.”
Nou, ik heb de gratis versie dus al gehad.

👉 En toch… ik blijf positief. Want waar een deur dichtgaat, opent een andere. Ik straks weer trainen, rustig aan langzaam weer opbouwen. En de Coast to Coast? Die ga ik gewoon nog een keer doen. Samen met dezelfde vrienden, die nu al zeggen: “Dan lopen we wéér mee.” 💪

Bedankt mannen voor de updates en foto’s onderweg. En bedankt Engeland voor de… eh… leerervaring.

Volgende keer gooi ik die steen écht in de Noordzee. 🌊

Over moeten en mogen

Henk-Jan

Wanneer is het eigenlijk blogtijd? ⏰ Op tijd, ruim op tijd, of gewoon… wanneer het goed voelt? 🌿

We leggen onszelf vaak zoveel moeten op. We denken dat anderen dat ook van ons verwachten. Maar als je er goed over nadenkt: moet dat echt allemaal? 🤔

De maatschappij waarin we leven lijkt één groot podium van verwachtingen 🎭. We zien om ons heen hoe druk iedereen is, hoe goed ze het doen op werk 💼, hoe mooi hun vakanties zijn ✈️, hoe gezond ze eten 🥗 en hoeveel kilometers ze sporten 🏃‍♂️. Het zijn allemaal beelden, zorgvuldig gekozen of toevallig gevangen, maar ze werken als spiegels 🪞. We kijken erin, vergelijken, en leggen de lat voor onszelf steeds hoger.

Maar wat gebeurt er als we ons voortdurend spiegelen aan anderen? We raken los van onze eigen maatstaf ⚖️. Het eigen ritme en de eigen keuzes verdwijnen naar de achtergrond. We zijn dan niet meer vrij 🕊️, maar gevangenen van een onzichtbare verwachting, die vaak helemaal niet van een ander komt, maar die we zelf hebben overgenomen.

Het eerlijke antwoord is: niets moet. ✋ Als we niet willen, dan hoeft het niet. Steeds vaker hoor ik mensen zeggen dat er te veel moet. Misschien bedoelen ze eigenlijk: we laten ons te veel leiden door wat we denken dat anderen van ons verwachten.

Ook sociale media draagt daaraan bij 📱. Het lijkt soms te schreeuwen dat je aanwezig móet zijn. Dat je moet posten, reageren, zichtbaar blijven 👀. Alsof je anders niet meetelt. Maar de waarheid is: we mógen. 💛 Het is een keuze. Het is pas een plicht als we dat zelf van ons maken.

Tijdens mijn pelgrimstocht over de Olavsleden 🥾 werd dit gevoel van niets moet heel concreet. Elke stap, elke ochtend 🌄, elke beslissing onderweg was volledig van mij. Niemand die iets van me verwachtte, geen klok die me voortduwde 🕰️, geen sociale norm die mijn tempo bepaalde. Het was mijn leven, mijn route, mijn keuzes.

Ik voelde hoe bevrijdend het is om jezelf op de eerste plaats te zetten 💫, om écht te letten op wat je nodig hebt en wat jou goed doet 🌱. Het vraagt moed om los te laten wat “men” vindt dat moet, maar de beloning is groot: rust 😌, overzicht 🧘 en een diepere verbinding met jezelf ❤️.

En tegelijk: er zit ook een mooie kant aan 🌟. Want wanneer we bewust kiezen om te delen, kan het iets goeds opleveren. Voor mij zie ik dat heel concreet: elke keer dat ik een advertentie start voor mijn boek 📚, bestellen mensen sneller. Niet omdat ik moet, maar omdat ik mág kiezen dat te doen.

Misschien is dat de essentie: vrijheid zit niet in niets doen 🚶‍♀️, maar in mogen kiezen ✨. Niet meegaan met wat “de ander” verwacht, maar trouw blijven aan je eigen pad 🛤️. Soms helpt het om iets los te laten 🕊️. Soms helpt het om iets te delen 📣. En soms helpt het zelfs om iets moois verder te brengen 🌍. Zoals mijn verhaal, mijn ervaring, mijn boek.

Let op jezelf 💛. Leef je eigen leven 🌿. Kies je eigen tempo ⏳. Want uiteindelijk is dat wat echt vrij maakt 🕊️.

Wandelen wandelen wandelen

Henk-Jan

Waarom ik wandel (en blijf wandelen)

Ik krijg regelmatig de vraag waarom ik zoveel wandel. “Je komt toch nergens,” wordt er dan gezegd. “Je stopt waar je begint.”

Ik probeer dan vriendelijk te glimlachen (heel soms lukt dat ook echt), want mijn wandelteller staat inmiddels op zo’n 2.000 kilometer dit jaar. En dat zijn stuk voor stuk, oké bijna stuk voor stuk, kilometers die mij ergens hebben gebracht.

Wandelen is voor mij geen doel op zich, het is een manier van leven geworden. Buiten zijn, hoofd leegmaken, gedachten ordenen, nieuwe ideeën laten binnenwaaien. Het is ontspanning, reflectie en soms ook gewoon: een goed excuus om even weg te zijn van telefoon, laptop en het dagelijkse gedoe.

Sinds mijn pelgrimstocht vorig jaar neem ik soms letterlijk de tijd om ergens te gaan zitten en alleen maar te luisteren naar mijn ademhaling. Geen appjes, geen gedachten, geen stress. Alleen adem. En dan, na een paar minuten, sta ik weer op en loop verder. Een klein moment van rust in een wereld vol ruis.

Een paar dagen zonder wandelen en ik voel het meteen: onrust in mijn lijf, een hoofd vol herrie. Misschien is het inmiddels wel een verslaving. Maar dan wel eentje die je helpt om te onthaasten. Geen wandeling is hetzelfde. Soms denk ik: vandaag wordt een grote tocht, en na vijf kilometer ben ik alweer thuis. Andere keren plan ik een klein rondje, en ben ik twintig kilometer later nog steeds onderweg.

Zonder tijdsdruk loop ik vaak toch met een rugzak. Gewoon, voor het geval dat. Wat eten, wat drinken, een regenjas. Je weet maar nooit waar je uitkomt of hoe lang het duurt. Op alles voorbereid, behalve op mijn gedachten. Die springen van hot naar her, tot ze na verloop van tijd vanzelf tot rust komen.

Wandelen is niet alleen maar de ene voet voor de andere zetten. Het is zoveel meer.

Dat heb ik pas echt ontdekt op de S:t Olavsleden.

Nieuwsgierig geworden? In mijn boek vertel ik over die pelgrimstocht, over alles wat ik tegenkwam, onderweg én in mezelf.

Lees het hier: www.stolavsleden.nl/mijn-boek

Weer op de Olavsleden en meteen op de proef gesteld.

Henk-Jan

Inmiddels zijn we alweer vijf dagen terug op de Olavsleden. Het leek een rustige herstart te worden, maar de route had blijkbaar andere plannen met me. Nog voordat we écht begonnen waren, sloeg een zomergriepje toe. Of was het iets anders? Wie zal het zeggen.

Wel kon ik bij aankomst in Vuku iets heel bijzonders doen: het allereerste Engelse exemplaar van mijn boek overhandigen aan Mona. Een prachtig moment, gevolgd door een beroerde nacht. Ziek dus, maar eigenwijs als altijd tóch gaan lopen. Twee dagen hield ik het vol, toen toch maar Mona gebeld met het verzoek ons op te halen.

Als alles meezit, starten we komende dinsdag opnieuw. Dan lopen we in vier dagen naar Trondheim. Niet zoals gepland, mét rustdagen ertussen, maar we komen er. De route wijst en duidt ook dit jaar weer. En hoe.

Wil je volgen hoe het verder gaat? Kijk dan op Polarsteps HenkjanKienhuis of bestel mijn boek om te lezen wat de Olavsleden mij vorig jaar al leerde. Het blijft een bijzondere tocht, telkens weer.

Druk, druk, druk… of toch niet?

Henk-Jan

Wat een onzin eigenlijk, die titel. Wat is druk zijn nou eigenlijk? Geen tijd voor niets of voor niets geen tijd? 🤷‍♂️

Er is genoeg te doen, absoluut. Maar “druk druk druk”? Nee, daar doe ik niet meer aan mee. Vorig jaar nam ik me voor: geen gejakker meer, meer rust, meer balans. 🧘‍♂️

Is dat mislukt? Nee hoor. Ik heb me gewoon even laten verleiden. Terugvallen in oude gewoontes is zo makkelijk. Het voelt dan al snel weer als “druk”. En eerlijk: als ik nu kijk naar wat ik een jaar geleden allemaal deed… geen idee waar ik die tijd vandaan haalde. 😅

Ik merk dat ik juist rustiger wil leven en zo min mogelijk “moet”. Ik doe liever wat ik wil. En dat voelt zó anders. Willen kost minder energie dan moeten. 💡

Dus nee, niet druk. Al waren de afgelopen weken wél gevuld met een paar flinke uitdagingen. Maar ik blijf erbij: druk was het niet. 😎

Camperdroom op wielen 🚐

Al jaren stond hij op mijn verlanglijst: een camper.🚐 En eindelijk… gevonden! Precies zoals ik het wilde. Alles erop en eraan. En ja hij heet Olav (natuurlijk). 😄

We zijn gelijk op pad. Een paar afspraken in Enschede slim gecombineerd met ontspanning. Fiets achterop, camper aan de kant. Het leven is goed. 🚲✨

Ik red me wel dit weekend. Geen haast. Geen stress. Gewoon genieten.

Een vergeten mijlpaal en een nieuw begin 🗺️

Wat ik deze week bijna vergat: 1 juli 2024. De dag dat ik bij de 0-kilometersteen aankwam bij de Nidaros, het einde van de Olavsleden. 💚

En wat wilde ik níet stoppen. Het voelde alsof ik nog weken door had kunnen lopen. Geen zin om te stoppen, geen zin om terug te gaan.

Gelukkig… volgende week mag ik wéér. Vanaf Vuku deze keer, binnendoor terug naar de Nidaros. Ik kan haast niet wachten. De rugzak staat al klaar (nou ja, bijna). 🥾🇳🇴

Voor nu zit ik heerlijk voor de camper, op een fijne camperplek. Glaasje in de hand, glimlach op mijn gezicht. 🧋

Zondag terug. Dan inpakken. Dan, bijna, vertrekken.

Noorwegen, we komen eraan. En we hebben er vreselijk veel zin in! 💙

Het grote aftellen is begonnen

Henk-Jan

Vandaag precies een jaar geleden kwam ik aan bij het Auskin Creative Center in Vuku, midden in mijn reis over de S:t Olavsleden.

Een bijzondere plek, gerund door een bijzondere vrouw: Mona. 🌿✨

Op zoek naar rust? Precies een jaar geleden vond ik stilte en balans bij Auskin Creative Center, langs de S:t Olavsleden. Nu, een jaar later, keer ik terug. Opnieuw wandelen, opnieuw vinden wat ik onderweg even kwijt was. Een reis naar eenvoud, rust en nieuwe inzichten. Het aftellen is begonnen.

Het was daar, op die plek, dat ik na jaren voor het eerst rust en stilte in mijn hoofd ervaarde. Eindelijk. Geen ruis, geen gejaagd gevoel. Alleen stilte, natuur en ruimte.

Daar nam ik me ook iets voor: nooit meer zo druk te zijn. Nooit meer mezelf op te laten jagen door werk, verwachtingen of mijn eigen onrust. 💭

En toch… hier ben ik weer.

Druk. Te druk. Klachten waarvan ik dacht dat ze verdwenen waren, zijn terug. 😔

Vorige week overviel me ineens de gedachte: waar ging het mis? Waar heb ik het laten gebeuren dat ik weer in die oude gewoontes ben gestapt?

Ik weet het antwoord eigenlijk wel. Het leven. Ondernemen. Verwachtingen. Dingen die moeten. Maar vooral ook: dingen die ik mezelf opleg.

En ja, ondernemer zijn brengt druk met zich mee. Maar die extra druk, die laag erbovenop… die maak ik toch echt zelf.

Gelukkig mag ik binnenkort weer terug naar de plek waar het vorig jaar begon. Over 2 weken stap ik opnieuw op de S:t Olavsleden. Weer op pad. Weer op zoek naar rust, ruimte en eenvoud. En het mooiste: ik mag starten op dezelfde plek als waar ik een jaar gelden vandaag aan kwam, Auskin Creative Center. Hoe mooi is dat? 🙏

En dit keer niet alleen. Samen. Twee paar voeten over oude pelgrimspaden, nieuwe gesprekken, andere inzichten. 👫🥾

Het voelt als een tweede kans. Niet alleen een reis over een pad, maar vooral een reis terug naar mezelf.

Het grote aftellen is begonnen.

En ik kan niet wachten.

Een week die raakt

Henk-Jan

Afgelopen week stond in het teken van de Alpe d’HuZes. Lopend omhoog, 14 kilometer lang, met stijgingspercentages van 9 tot 11 procent ⛰️🥵. Pittig, ja. Maar wat me het meest raakte, zat niet in de klim.

Het waren de verhalen 💬.

Bij elke bocht, bij elke kaars 🕯️ langs de weg, bij een spandoek of een kort moment van rust, daar ontstonden ontmoetingen. Kleine gesprekjes, bijna achteloos begonnen, groeiden uit tot delen van diepe emoties 💔. Verhalen over verlies, rouw, hoop. Over vaders, moeders, vrienden, partners 👨‍👩‍👧‍👦. Over waarom mensen deze berg beklimmen, niet alleen met hun benen, maar vooral met hun hart ❤️.

Het is bijzonder, misschien zelfs vreemd, hoe natuurlijk het daar voelt om je kwetsbaar op te stellen. Om zomaar met een vreemde te praten over verdriet dat je meestal diep wegstopt 😔. In de gewone wereld gebeurt dat zelden. Maar op een plek als deze, net als op de S:t Olavsleden 🚶‍♂️🛤️, lijkt het delen van verdriet, en luisteren naar elkaar, opeens de normaalste zaak van de wereld.

Ik sprak mensen die rouwden om geliefden die de strijd tegen kanker verloren 🎗️. Mensen die nu nog strijden. En mensen die zélf ziek zijn, maar tóch de berg opgaan omdat opgeven geen optie is 💪. Tranen, omhelzingen 🤗, een hand op je schouder: zomaar, vanzelf, zonder dat er veel woorden nodig zijn.

Het ontroert me telkens weer dat dit kan 🥹. Dat er op zulke momenten ruimte is voor oprechte verbinding 🤝. En het maakt me weemoedig, want waarom lukt dat niet gewoon vaker, buiten zulke contexten? 🫤

Misschien ben ik er gevoeliger voor geworden sinds mijn tocht over de S:t Olavsleden. Misschien zie ik het nu scherper. Maar wat ik wéét, is dat deze momenten van echt contact het meest waardevol zijn 🌟.

Wil je meer lezen over mijn tocht? Mijn boek is via deze site te bestellen 📖.

Vanaf volgende maand ook verkrijgbaar in het Engels 🇬🇧.

Help, Ik Heb Blaren! En Nog 600 Kilometer Te Gaan

Henk-Jan

Blaren? Ik? Nooit last van. Echt nooit. Ik heb het Pieterpad gelopen, de Hermannsweg en talloze andere korte en lange wandeltochten, zonder één blaar. Maar tijdens mijn tocht over de St. Olavsleden, jawel, had ik ze. En hoe.

Vanaf dag één was het raak. 🩹Compeed erop en door, dacht ik. Maar na nog geen 25 kilometer onderweg waren mijn voeten al kapot. En er lagen nog zo’n 600 kilometer voor me… 🙈

Op dag twee werd het alleen maar erger. Gelukkig kon ik terugvallen op de kennis van collega’s van het Rode Kruis⛑️. Zij gaven me een gouden tip: blaren trapsgewijs afplakken met brede leukoplast. Doe dit vooral voordat je de blaar kapot hebt gelopen. Laat de blaar heel. 

Hoe werkt dat precies?

Stap 1: Knip een strook brede leukoplast.

Stap 2: Begin ruim boven de blaar op de gezonde huid, en plak de leukoplast dan trapsgewijs naar beneden over de blaar heen. Zorg dat ongeveer 50% van de leukoplast over de vorige leukoplast heen gaat, ga door tot je voorbij de blaar bent op de gezonde huid.

Stap 3: Laat de leukoplast zitten zolang die goed blijft zitten. Als hij begint los te laten, verwijder hem voorzichtig, in ieder geval na het goed weken van je voet (bijvoorbeeld na het douchen of weken in een bak met water). Dit ter voorkomen dat je je blaren kapot trekt. 

Tip: Zorg dat de huid schoon 🧼 en droog  is voor het plakken. Eventueel kun je de blaar zelf beschermen met een stukje second skin, voordat je gaat afplakken.

Deze techniek voorkomt verdere wrijving op de blaar, houdt de huid op zijn plaats en beschermt tegen vuil en vocht. In mijn geval zorgde het ervoor dat het niet erger werd, en dat was op dat moment al pure winst.

Maar echt beter werd het pas toen ik in Åre aankwam, zo’n 400 kilometer verderop. Daar vond ik een vestiging van Naturkompaniet, een uitstekende buitensportwinkel. Ik vroeg naar teensokken om de wrijving te verminderen, maar men wilde graag verder kijken. Peter ging mij helpen en keek verder, veel verser. Hij nam uitgebreid de tijd om mijn voeten 🦶 en schoenen 🥾 te meten.

Wat bleek? Mijn Meindl wandelschoenen, gekocht bij een goede winkel in Apeldoorn, waren te klein én te breed. 🙈 Mijn voeten kregen te weinig steun en gleden constant, het perfecte recept voor blaren. Peter hielp me aan een paar Crispi wandelschoenen die wel goed aansloten op mijn voeten. En vanaf dat moment werd het met de dag beter. Geen nieuwe blaren meer, alleen herstel. 🙃

Wat wil ik je meegeven?

Ga naar een écht goede speciaalzaak voor wandelschoenen. 🥾  Laat je voeten professioneel opmeten. Vertel dat je meerdere weken gaat lopen, je voeten gaan op zo’n tocht uitzetten.

Test je schoenen ruim op tijd. Loop er meerdere lange wandelingen op, met het gewicht 🎒 dat je ook tijdens je tocht draagt.

Neem een goede blarenkit mee. Mijn favorieten: brede leukoplast, desinfectiemiddel, second skin, compeed en  een klein schaartje. Alles natuurlijk zo ligt mogelijk. 😉

Leer hoe je blaren goed afplakt. Het lijkt een detail, maar het kan je tocht maken of breken. Bij is het essentieel geweest anders had ik Trondheim niet gehaald.

Verzorg je voeten elke dag. Was ze, droog ze goed af (ook tussen de tenen!), en geef ze de aandacht die ze verdienen.
Je voeten zijn je belangrijkste gereedschap tijdens een lange tocht. Behandel ze ook zo, vóór, tijdens en na het wandelen.

Lees meer over mijn belevenissen in mijn boek: Een Pad Naar Binnen; Mijn Pelgrimstocht op de S:t Olavsleden. Klik hier voor meer informatie en bestellen.

Één jaar na de eerste stap

Henk-Jan

Een jaar geleden begon mijn pelgrimstocht. Op 28 mei startte ik mijn reis over de St. Olavsleden. Wat bedoeld was als een lange wandeltocht, groeide uit tot een ervaring die mijn leven voorgoed heeft veranderd.

Ik had veel gelezen over pelgrimstochten, over de zogenaamde drie fases die je onderweg zou doorlopen. Als nuchtere oosterling haalde ik daar mijn schouders over op, het klonk me te zweverig. Maar vanaf dag één werd ik ingehaald door de realiteit. De route bleek fysiek zwaar. Ik had nog nooit blaren gehad bij het wandelen, en toch zaten ze er op die eerste dag al. De oplossing kwam pas 400 kilometer verderop. Achteraf denk ik: het moest zo zijn.

Maar de echte reis begon vanbinnen. Gaandeweg werd ik geconfronteerd met oude pijn. Herinneringen aan het verleden, privé, werk, hulpverlening, kwamen onverwacht naar boven. Ze raakten me diep. En toch, ik mocht er doorheen. Ik kon erdoorheen.

Wat me jarenlang dagelijks bezighield, kreeg onderweg een plek. Het is niet verdwenen, niet vergeten, maar ik heb het leren accepteren. Het is een deel van mijn verhaal geworden. De strijd die ik elke dag voerde tegen die herinneringen… die is gestopt.

In Vuku, net over de grens in Noorwegen, vond ik eindelijk rust. Daar veranderde mijn tocht in een échte pelgrimstocht, een reis waarvan ik kon gaan genieten. Mijn hart ging open, mijn hoofd werd lichter. Ik kreeg nieuwe ideeën, en nam beslissingen die goed voor me bleken te zijn.

Vuku leerde me dat stilte en rust samen kunnen gaan met een actief leven. Voor het eerst in vele jaren was het stil in mijn hoofd. Echt stil.

Na terugkomst heeft de hectiek van alledag me deels weer ingehaald. Oude gewoontes sluipen erin voor je het weet. Veranderen is soms lastig. Maar in de kern is het me gelukt: aandacht geven aan mezelf en mijn omgeving, en op tijd stilstaan en reflecteren.

Nu, precies een jaar later, weet ik dat ik terug mag. Terug naar Vuku, om daar opnieuw een route te starten. Een andere weg, een nieuw avontuur. Iets later dan vorig jaar, maar ik zal opnieuw aankomen in Trondheim bij de 0-steen. Deze keer zal het anders zijn en dat is goed.

Wat ik vorig jaar heb meegemaakt, neemt niemand me meer af. Die pelgrimstocht is van mij. En ik kijk ernaar uit om daar nieuwe ervaringen aan toe te voegen.

Een klein gebaar, een groot verschil 🌿

Henk-Jan

Wat leven we toch in een wereld vol haast. We rennen van afspraak naar afspraak, scrollen eindeloos op onze telefoons en vergeten onderweg soms iets heel simpels: een glimlach, een groet, een écht gesprek.

Maar toen ik vorig jaar de Olavsleden liep, de pelgrimsroute van Zweden naar Noorwegen, werd ik aangenaam verrast. Niet alleen door de prachtige natuur en het gevoel van onderweg zijn, maar ook door de mensen. Er was altijd tijd voor een praatje of een groet. Niet alleen van andere wandelaars of pelgrims, maar ook van de lokale bevolking. In Zweden en Noorwegen zeggen mensen gewoon nog gedag tegen elkaar. “God morgon!” of “God tur!” En ja, dat doet echt wat met je. Een klein gebaar, een beetje positieve energie. Heerlijk.

Wat me opviel: mensen daar zitten minder met hun hoofd in hun telefoon. Ze zijn aanwezig. Ze zien elkaar. Ze zijn vriendelijk, behulpzaam en hebben aandacht voor wat er om hen heen gebeurt. Die aanwezigheid maakt dat je je gezien voelt, alsof je weer even onderdeel bent van een groter geheel.

’s Avonds, in de hostels en herbergen, was er nog meer ruimte voor échte gesprekken. Met mensen die je net hebt leren kennen praat je ineens over het leven, de dag, de mooie en minder mooie momenten. Geen oppervlakkigheid, maar gesprekken die binnenkomen. Open, oprecht en onverwacht vertrouwd. Het lijkt alsof de weg, de stilte en de natuur iets in ons losmaken. We laten onze muren zakken en durven onszelf te laten zien, gewoon zoals we zijn.

Dat zette me aan het denken. Waarom doen we dat hier eigenlijk zo weinig? Zou het in Nederland ook (weer) kunnen? Ik ben zelf begonnen met iedereen die ik passeer aan te kijken en te groeten. En weet je? Dat levert mooie reacties op. De één is verrast, de ander groet terug met een brede glimlach. Soms kijkt iemand je niet aan en dat is ook oké. Maar steeds vaker is er dat kleine moment van contact. En dat maakt een verschil. Zeker voor het gevoel, dat kleine gebaar doet wat met je.

Natuurlijk, ik ben ook niet heilig. Mijn telefoon weet me ook vaak genoeg te vinden. Maar ik probeer bewuster om te gaan met mijn aandacht. Mijn telefoon staat op trillen, alleen écht belangrijke meldingen komen nog door. Ook op mijn horloge komen geen overtollige berichten meer binnen. Zo houd ik meer ruimte over voor wat er écht toe doet: de mensen om me heen en het nu.

En het mooiste van dit alles? Het werkt. Echt. Een groet wordt een glimlach. Een glimlach wordt een praatje. En soms groeit daaruit een ontmoeting die je bijblijft. Zo eenvoudig kan het zijn.

Dus… wie groet jij vandaag?🙋‍♂️

Misschien is het die buur die je altijd alleen ziet lopen. Of de kassière bij de supermarkt. Of gewoon die onbekende die je op straat passeert. Geef het een kans. Misschien verandert het je dag. Of die van een ander.

In mijn boek📖 vertel ik nog veel meer over mijn ervaringen en ontmoetingen langs de Olavsleden, de prachtige pelgrimsroute van Zweden naar Noorwegen. Over de rust, de mensen, de inzichten onderweg.
Een persoonlijke reis vol verwondering, omdenken en kleine grote momenten.

📖 Te koop via: www.stolavsleden.nl/mijn-boek