pilgrimeren

Steeds als ik, weer eens, enthousiast vertel over mijn pelgrimstocht, of over het boek dat ik daarover schreef, krijg ik vroeg of laat dezelfde vraag: “Wat heb je daar nu eigenlijk van geleerd?”

Een logische vraag. Maar ook best een lastige. Want hoe vat je een maand van lopen, voelen, worstelen en verwonderen samen? Toch zijn er lessen die me zijn bijgebleven. Inzichten die zich al lopend aan me opdrongen, niet met groots tromgeroffel, maar stilletjes, stap voor stap.

Alles heeft een reden.
Of je nu een mooie herinnering maakt of een zware, alles draagt bij aan wie je bent. Als je leert waarderen wat je meemaakt, ook het moeilijke, krijgt het een plek. Het vormt je. En het leert je mild te zijn voor jezelf.

Minder is meer.
Op pad had ik 14,3 kilo op mijn rug, te veel, bleek al snel. De volgende keer neem ik minder mee. Inmiddels weet ik dat je met een rugzak en de juiste bagage, samen 10 kilo, prima kunt leven. Het maakt het lopen lichter én je hoofd leger. Terug thuis betrap ik mezelf vaker op de vraag: heb ik dit echt nodig, of is het gewoon leuk? Minimaliseren is een gewoonte geworden.

Niets moet.
Je hoeft niks. Niet voor jezelf, en al helemaal niet voor een ander. Die eeuwige ratrace waarin we leven? Die is zelfopgelegd. Je mag vertragen. Je mag rusten. Je mag nee zeggen. Gewoon, omdat het jouw leven is.

Leef NU.
Het verleden is geweest. De toekomst is onzeker. Wat je hebt, is dit moment. NU. En dat is, gek genoeg, vaak meer dan genoeg.

Nee, dit is geen zware boodschap. Het is juist het tegenovergestelde. Het leven hoeft niet ingewikkeld te zijn. Laat het gebeuren. Loop jouw pad. En boven alles: leef NU.

Soms heb je van die weken dat je denkt: hóé dan? Alles komt tegelijk. Werk, thuis, plannen, ideeën, alsof het leven even op de turbostand staat.

Op het werk gebeurt van alles. Superleuke dingen, maar die houd ik nog even voor me. Spannend, dat wel. Wordt vervolgd!

Thuis draaide alles de afgelopen tijd om mijn boek. Wat begon met losse aantekeningen, gewoon, voor mezelf, om terug te lezen, is inmiddels uitgegroeid tot een echt boek. Want ja, de S:t Olavsleden heeft me geraakt. Die tocht bracht niet alleen mooie landschappen, maar ook een nieuwe versie van mezelf.

Is het zwaar? Nee hoor. Het voelt soms als een echte baan erbij, terwijl ik tijdens mijn tocht nou juist had besloten dat ik met één baan wel genoeg had. Dus af en toe even gas terug. Niet alles tegelijk willen.

Volgende week zaterdag sta ik op het MH Boekevent in Tiel (bij Van der Valk) samen met “Bestel bij de auteur” en een groep andere schrijvers. En in augustus? Dan mag ik, wederom samen met “Bestel bij de auteur” op de boekenmarkt in Deventer staan! De spullen zijn al binnen, dus dat feestje kan bijna beginnen.

Druk? Ja. Maar vooral ook: ontzettend leuk. En daar doe ik het voor, in alle rust.

Eerste Paasdag 2010.
De dag dat je bij ons zou komen om er een fijne paasdag van te maken. Een dag waar we allemaal naar uitkeken. De kinderen, ik, wij allemaal.

Maar je kwam niet.
En je telefoon bleef stil.

Lange tijd heb ik geprobeerd het verdriet te negeren, het weg te stoppen. Tot mijn pelgrimstocht vorig jaar. Die tocht bracht me onverbiddelijk in contact met het verdriet dat ik zo lang had verzwegen. Daar begon een proces van toelaten. Van voelen. Van helen.

Sindsdien mag het er zijn.

Pasen zal nooit meer zijn zoals het was.
Maar het is minder ondraaglijk.
Het mag bestaan naast de herinneringen, naast het gemis.

De vragen blijven.
Maar de antwoorden komen waarschijnlijk nooit.

Op de Paasdagen, ouwe.
Ik denk aan je.

Lees verder →

Zodra de zon zich wat vaker laat zien en de temperatuur stijgt, begint het te kriebelen. Die onmiskenbare drang om eropuit te trekken. Om te wandelen, te ademen, te voelen.

_{Emoties laten zich niet uitschakelen}

Onderweg dacht ik vaak terug aan die sergeant. “Pijn is een emotie,” zei hij. Misschien had hij iets over het hoofd gezien, of geloofde hij het destijds gewoon – net als ik.

Want als je het mij vraagt: emoties zíjn pijn. En van uitschakelen is geen sprake. Wat toen als waarheid werd gepresenteerd, voelt nu als een grote misvatting. Niet voor niets heb ik begrepen dat deze uitspraak bij Defensie niet meer gebruikt mag worden – en terecht.

Emoties kunnen veel pijn doen. Als je ervoor openstaat, kan die pijn minder intens worden, maar verdwijnen doet het niet. En tijdens een solo-wandeltocht van enkele weken komen die emoties vanzelf – vaak op de meest onverwachte momenten.

Ruimte geven aan emoties

Tijdens mijn pelgrimstocht heb ik veel emoties doorleefd. Nu, ruim een half jaar later, zijn ze er nog steeds. Maar ze voelen minder heftig, minder dwingend. Omdat ik ze heb toegelaten, hebben ze hun greep op mij verloren. Ze staan mij niet langer in de weg. Ik hoef er niet meer dagelijks mee te dealen. Het is goed zo.

Wanneer mag ik weer op pad?

En nu komt bij mij automatisch de vraag op: wanneer mag ik weer op pad?

Opnieuw het leven intenser beleven, mijn emoties verder doorgronden en ze een plek geven. Zo wordt het allemaal niet alleen dragelijker, maar ook mooier – en misschien zelfs leuker.

Dus, kom maar op met die volgende wandeltocht!