Druk druk druk… maar wel leuk druk

Soms heb je van die weken dat je denkt: hóé dan? Alles komt tegelijk. Werk, thuis, plannen, ideeën, alsof het leven even op de turbostand staat.

Op het werk gebeurt van alles. Superleuke dingen, maar die houd ik nog even voor me. Spannend, dat wel. Wordt vervolgd!

Thuis draaide alles de afgelopen tijd om mijn boek. Wat begon met losse aantekeningen, gewoon, voor mezelf, om terug te lezen, is inmiddels uitgegroeid tot een echt boek. Want ja, de S:t Olavsleden heeft me geraakt. Die tocht bracht niet alleen mooie landschappen, maar ook een nieuwe versie van mezelf.

Langzaam kregen de aantekeningen vorm. Ze werden langer, kregen structuur, werden hoofdstukken. En toen dacht ik (nog een tikje naïef): ik maak er gewoon een boek van. Uitschrijven, herschrijven, opnieuw lezen, weer aanpassen… Avondenlang. Wekenlang. En elke keer herbeleefde ik de route weer een beetje. Dat was misschien wel het mooiste eraan.

Na feedback van een paar meelezers volgde de eerste proefdruk. Spannend! Meteen een grote oplage durfde ik niet aan, dus daarna begonnen met een bescheiden 100 stuks. En wat denk je? Binnen no-time waren ze bijna allemaal weg. Vandaag kwam de tweede druk binnen en die voelt nóg specialer.

Ondertussen ben ik in de wondere wereld van de “marketing” gedoken. Facebook, Instagram, Bluesky, een website gebouwd, een webshop erbij… En dan lobbyen: wie wil mijn boek verkopen? Dat bleek nog niet zo makkelijk. Zelf alles doen is tof, maar dan moet je ook echt álles zelf doen. Niet iedereen staat meteen voor je klaar, en sommige deuren blijven gewoon dicht.

Maar er gingen ook deuren open! ViaGaia, een site over fietsroutes in Noorwegen en Zweden, was de eerste die het boek opnam. Daarna volgde de kloosterboekwinkel in Wittem, en binnenkort ligt het ook bij Berne Abdijwinkel. Zo groeit het stapje voor stapje. En dat is eigenlijk best bijzonder.

Is het zwaar? Nee hoor. Het voelt soms als een echte baan erbij, terwijl ik tijdens mijn tocht nou juist had besloten dat ik met één baan wel genoeg had. Dus af en toe even gas terug. Niet alles tegelijk willen.

Volgende week zaterdag sta ik op het MH Boekevent in Tiel (bij Van der Valk) samen met “Bestel bij de auteur” en een groep andere schrijvers. En in augustus? Dan mag ik, wederom samen met “Bestel bij de auteur” op de boekenmarkt in Deventer staan! De spullen zijn al binnen, dus dat feestje kan bijna beginnen.

Druk? Ja. Maar vooral ook: ontzettend leuk. En daar doe ik het voor, in alle rust.

Pasen is nooit meer Pasen geweest.

Eerste Paasdag 2010.
De dag dat je bij ons zou komen om er een fijne paasdag van te maken. Een dag waar we allemaal naar uitkeken. De kinderen, ik, wij allemaal.

Maar je kwam niet.
En je telefoon bleef stil.

Op een gegeven moment wist ik dat ik moest gaan kijken waar je bleef. Alleen. Iets in mij wist dat dit geen gewone vertraging was. De rit naar Enschede voelde eindeloos. Iedere auto die me tegemoet reed, bekeek ik met de hoop dat jij het was. Maar je zat er niet tussen.

Ik belde aan bij je huis. Geen antwoord.
Toen heb ik de sleutel gebruikt.

Ik vond je.

Waarom precies, zal ik nooit weten. Maar in mijn hart geloof ik dat je na bijna elf jaar zonder haar, besloot om je grote liefde achterna te gaan. Of er iets is na dit leven weet ik niet, maar als het er is, dan hoop ik dat jullie weer samen zijn.

Lange tijd heb ik geprobeerd het verdriet te negeren, het weg te stoppen. Tot mijn pelgrimstocht vorig jaar. Die tocht bracht me onverbiddelijk in contact met het verdriet dat ik zo lang had verzwegen. Daar begon een proces van toelaten. Van voelen. Van helen.

Sindsdien mag het er zijn.

Pasen zal nooit meer zijn zoals het was.
Maar het is minder ondraaglijk.
Het mag bestaan naast de herinneringen, naast het gemis.

De vragen blijven.
Maar de antwoorden komen waarschijnlijk nooit.

Op de Paasdagen, ouwe.
Ik denk aan je.

De rugzak en de herinneringen

Vandaag ligt mijn rugzak open op tafel. Morgen vertrekken we naar Maastricht, waar we het Krijtlandpad gaan lopen, 103 kilometer dwalen door het glooiende Zuid-Limburg. Een nieuw avontuur lonkt, maar terwijl ik inpak, komen oude herinneringen haast vanzelf mee.

Elke keer dat ik iets in mijn tas stop, mijn regenjas, die ene paar fijne sokken, mijn trouwe waterfles, flitst er een moment voorbij. Een beeld, een gevoel, een geur misschien. Ze nemen me mee terug naar mijn tocht over de S:t Olavsleden. Die bijzondere reis door Zweden en Noorwegen leeft niet alleen voort in foto’s of in mijn boek waarin ik alles heb opgeschreven, maar ook in de spullen die ik toen gebruikte. Ze zijn als het ware dragers van herinneringen geworden. Tastbaar bewijs van wat was.

Lees verder

Kriebels

Zodra de zon zich wat vaker laat zien en de temperatuur stijgt, begint het te kriebelen. Die onmiskenbare drang om eropuit te trekken. Om te wandelen, te ademen, te voelen.

Natuurlijk wandel ik regelmatig, vaak ook flinke afstanden, maar er is iets magisch aan meerdere dagen achter elkaar lopen. Het brengt iets extra’s. Iets wat je in een enkele middagwandeling zelden vindt.

Het is alsof je laagje voor laagje het dagelijks leven van je afpelt. Weg van de drukte. Weg van to-do lijstjes, meldingen en schermen. Terug naar de eenvoud van de natuur, naar jezelf… en naar de inhoud van je rugzak. Want die rugzak, dat is je tijdelijke leven op je rug. Hoe meer luxe je wilt meeslepen, hoe zwaarder de beloning, letterlijk. Alles wat je denkt nodig te hebben, draag je zelf. En dat maakt je bewust.

Lees verder

😪Pijn is een emotie, of toch niet?🤥

😎 “Pijn is een emotie, en emoties kun je uitschakelen.” 🙈

Zo’n 40 jaar geleden zei een niet al te grote sergeant der mariniers dit tegen mij. Toen geloofde ik het – nu weet ik beter, veel beter.

Pijn op de S:t Olavsleden

Tijdens mijn pelgrimstocht over de S:t Olavsleden heb ik aan den lijve ondervonden wat pijn écht met je kan doen. Vanaf de eerste kilometers tot ongeveer 400 kilometer had ik dagelijks pijn van blaren. En ja, die pijn went enigszins, maar verdwijnen doet het niet. Uitschakelen? Vergeet het maar.

De oorzaak bleek achteraf simpel: verkeerd aangemeten schoenen in Nederland. Te breed, te klein en – zoals ik later leerde – met het verkeerde hakmodel. (Daarover later meer.)

Emoties laten zich niet uitschakelen

Onderweg dacht ik vaak terug aan die sergeant. “Pijn is een emotie,” zei hij. Misschien had hij iets over het hoofd gezien, of geloofde hij het destijds gewoon – net als ik.

Want als je het mij vraagt: emoties zíjn pijn. En van uitschakelen is geen sprake. Wat toen als waarheid werd gepresenteerd, voelt nu als een grote misvatting. Niet voor niets heb ik begrepen dat deze uitspraak bij Defensie niet meer gebruikt mag worden – en terecht.

Emoties kunnen veel pijn doen. Als je ervoor openstaat, kan die pijn minder intens worden, maar verdwijnen doet het niet. En tijdens een solo-wandeltocht van enkele weken komen die emoties vanzelf – vaak op de meest onverwachte momenten.

Ruimte geven aan emoties

Tijdens mijn pelgrimstocht heb ik veel emoties doorleefd. Nu, ruim een half jaar later, zijn ze er nog steeds. Maar ze voelen minder heftig, minder dwingend. Omdat ik ze heb toegelaten, hebben ze hun greep op mij verloren. Ze staan mij niet langer in de weg. Ik hoef er niet meer dagelijks mee te dealen. Het is goed zo.

Wanneer mag ik weer op pad?

En nu komt bij mij automatisch de vraag op: wanneer mag ik weer op pad?

Opnieuw het leven intenser beleven, mijn emoties verder doorgronden en ze een plek geven. Zo wordt het allemaal niet alleen dragelijker, maar ook mooier – en misschien zelfs leuker.

Dus, kom maar op met die volgende wandeltocht!

De Engelse vertaling is klaar! Een nieuwe mijlpaal op mijn pelgrimsreis

📚✨ Mooi nieuws! De Engelse vertaling van mijn boek over mijn indrukwekkende pelgrimstocht op de S:t Olavsleden is klaar en gaat nu naar enkele testlezers!

Het was weer een bijzondere ervaring. Na het schrijven van mijn boek, begon ik aan het volgende avontuur: de vertaling. Hoe leuk kan het allemaal zijn? Elke keer als ik ermee bezig ben, komen er herinneringen naar boven of herken ik mezelf in de verhalen die ik heb opgeschreven. Het voelt alsof ik de reis telkens opnieuw beleef en ik blijf ervan genieten.

Reserveer nu jouw exemplaar

🎉 Pre-order nu via www.stolavsleden.nl betalen is nog niet nodig. Dat komt pas als het Engelse boek daadwerkelijk beschikbaar is.

✅ Kies zelf de taal die je wilt ontvangen:

  • Nederlands: Deze is al beschikbaar! Je ontvangt een betaalverzoek en ik stuur het boek met PostNL zo spoedig mogelijk naar je op.
  • Engels: Verwachte verschijning in juni! Zodra het boek er is, stuur ik een betaalverzoek en ontvang je jouw exemplaar.

Een reis om nooit te vergeten

Dit boek neemt je mee op een bijzondere tocht vol fysieke, mentale en spirituele ervaringen. De S:t Olavsleden heeft een onuitwisbare indruk op mij achtergelaten en ik deel graag mijn belevenissen met jou.

👉 Wees er vroeg bij en reserveer alvast jouw Engelse exemplaar!

Nieuwe Plannen: Opnieuw naar de Olavsleden

Nieuwe Plannen: Opnieuw naar de Olavsleden

De weken vliegen voorbij. Tussen het harde werken door probeer ik zoveel mogelijk leuke dingen te doen. Een van die dingen is het plannen van een nieuwe reis naar de Olavsleden. En gisteren was een belangrijke stap: we hebben onze reiswensen omgezet in concrete plannen. De tickets zijn geboekt, en we hebben contact opgenomen met het startpunt om twee bedden te reserveren. Het avontuur begint!

Dit jaar kiezen we voor de binnenroute. De organisatie heeft deze route aangepast, en hij is weer volledig toegankelijk. Even leek het spannend of alles op tijd rond zou komen, maar dankzij de inzet en doorzettingskracht van velen is het gelukt. Nu kunnen we met een gerust hart de reis gaan maken.

Maar waar starten we? Bij de splitsing in Munkeby, waar de binnen- en buitenroute zich scheiden? Nee, eerder. We beginnen in Vuku, bij het AKS. Waarom juist daar? Dat is voor mij een makkelijke keuze. Bij Mona in het Ask heb ik ooit voor het eerst ervaren hoe stilte in je hoofd echt voelt. Geen gedachten, geen plannen, geen drukte. Gewoon rust. Door de maanden heen is die stilte weer verdwenen, en mijn hoofd bruist van ideeën, taken en plannen. Hoe mooi zou het zijn om die rust opnieuw te vinden?

In mijn boek schrijf ik over deze ervaring, en het zou fantastisch zijn als het Engelse boek tegen die tijd klaar is. Dan kan ik er een exemplaar aan Mona overhandigen. Een bijzonder moment om naar uit te kijken!

Natuurlijk weet ik niet of ik op dag drie van de reis die rust al ga ervaren. Dit jaar heb ik geen zes weken de tijd om tot bezinning te komen, maar ik hoop dat het lukt binnen de periode die ik wél heb. Even helemaal terug naar rust in mijn lijf en hoofd.

Wat een geweldig vooruitzicht: terug naar de Olavsleden, terug naar het prachtige Noorwegen, terug naar het meerdaags wandelen. Het avontuur roept, en ik kan haast niet wachten!

Een bijzonder gesprek en een mooi gebaar 📖✨

Een bijzonder gesprek en een mooi gebaar 📖✨

Gisteren had ik een superleuk gesprek met een medeondernemer die ik via LinkedIn had leren kennen. Hij had mijn post over mijn boek gezien, meteen twee exemplaren besteld en een connectieverzoek gestuurd. Niet veel later zaten we samen aan tafel.

We hadden het over sales, het trainen en begeleiden van salesteams en hoe je collega’s het beste kunt ondersteunen. Maar het mooiste moment? Hij haalde een geel boek uit zijn tas (Altijd Vandaag van Wim Diepeveen), gaf het aan mij en zei:
“Ik koop er altijd twee: één voor mezelf en één om weg te geven aan iemand die het kan waarderen.”

Hoe tof is dat? Kennis delen op zo’n manier! En dat zette me aan het denken: hoeveel impact kan een boek maken als je het doorgeeft?

Mijn boek is geschreven voor iedereen die toe is aan een nieuwe stap, een nieuw avontuur of gewoon een flinke dosis inspiratie. Wil je ontdekken wat het voor jou (of iemand in jouw netwerk) kan betekenen?

📖 👉 Bestel ‘m hier: www.stolavsleden.nl/mijn-boek

Ken jij iemand die dit boek echt zou moeten lezen? via de pictogrammen onder dit bericht kun je het delen met diegene.

Nu mijn boek ook langs de S:t Olavsleden in de St Olavscabin.

📖✨ Leuke reacties blijven binnenkomen op mijn boek! Sommige kort en krachtig, anderen delen een compleet eigen verhaal en beleving. Zo mooi om te lezen!

🌿🔥 Dit weekend op pad met vrienden: wandelen, vuurtje stoken en gezelligheid op de camping. Ook daar weer bijzondere gesprekken over het boek.

🏕️ En dan deze foto… de Stolavscabin! Een geweldige plek waar ik vorig jaar overnachtte tijdens mijn tocht. Nu met een extra (4e!) bed in de Cosy Cabin. En wat staat daar op de boekenplank? Mijn boek! Wat een eer! 🙌📚

Dankbaar voor iedereen die leest, deelt en reageert! ❤️ #hiking #campinglife #boekavontuur #trots

Een Pad Naar Binnen: een update en een oproep!

Terwijl de verkoop van Een Pad Naar Binnen gestaag doorgaat, blijf ik zoeken naar nieuwe manieren om het boek onder de aandacht te brengen. Heb je het al gelezen en denk je dat het anderen kan inspireren? Dan zou ik het geweldig vinden als je het deelt met vrienden, familie of misschien zelfs je lokale boekhandel!

Ondertussen vordert de Engelse vertaling van het boek gestaag. Een bijzonder proces, want het voelt alsof ik mijn reis opnieuw beleef, maar nu door een andere taal. Voordat deze versie naar de drukker gaat, zoek ik nog een aantal vrijwilligers die het willen proeflezen. Lijkt het je leuk om hieraan bij te dragen? Laat het me weten!

Verder staan er voor volgend weekend weer nieuwe avonturen op het programma: wandelen en overnachten in mijn hangmat. De perfecte manier om even los te komen van het dagelijks leven en de natuur helemaal in me op te nemen. Wie weet levert het weer mooie inzichten op voor een volgende blog.

Voor nu: dank aan iedereen die het boek al heeft gelezen en gesteund. Jullie reacties en verhalen maken deze reis des te waardevoller!

Wil je op de hoogte blijven of ken je iemand die interesse heeft in het proeflezen? Laat een bericht achter of stuur me een mailtje. Samen brengen we deze reis verder de wereld in!