Afgelopen week stond in het teken van de Alpe d’HuZes. Lopend omhoog, 14 kilometer lang, met stijgingspercentages van 9 tot 11 procent ⛰️🥵. Pittig, ja. Maar wat me het meest raakte, zat niet in de klim.
Het waren de verhalen 💬.
Bij elke bocht, bij elke kaars 🕯️ langs de weg, bij een spandoek of een kort moment van rust, daar ontstonden ontmoetingen. Kleine gesprekjes, bijna achteloos begonnen, groeiden uit tot delen van diepe emoties 💔. Verhalen over verlies, rouw, hoop. Over vaders, moeders, vrienden, partners 👨👩👧👦. Over waarom mensen deze berg beklimmen, niet alleen met hun benen, maar vooral met hun hart ❤️.
Het is bijzonder, misschien zelfs vreemd, hoe natuurlijk het daar voelt om je kwetsbaar op te stellen. Om zomaar met een vreemde te praten over verdriet dat je meestal diep wegstopt 😔. In de gewone wereld gebeurt dat zelden. Maar op een plek als deze, net als op de S:t Olavsleden 🚶♂️🛤️, lijkt het delen van verdriet, en luisteren naar elkaar, opeens de normaalste zaak van de wereld.
Ik sprak mensen die rouwden om geliefden die de strijd tegen kanker verloren 🎗️. Mensen die nu nog strijden. En mensen die zélf ziek zijn, maar tóch de berg opgaan omdat opgeven geen optie is 💪. Tranen, omhelzingen 🤗, een hand op je schouder: zomaar, vanzelf, zonder dat er veel woorden nodig zijn.
Het ontroert me telkens weer dat dit kan 🥹. Dat er op zulke momenten ruimte is voor oprechte verbinding 🤝. En het maakt me weemoedig, want waarom lukt dat niet gewoon vaker, buiten zulke contexten? 🫤
Misschien ben ik er gevoeliger voor geworden sinds mijn tocht over de S:t Olavsleden. Misschien zie ik het nu scherper. Maar wat ik wéét, is dat deze momenten van echt contact het meest waardevol zijn 🌟.
Wil je meer lezen over mijn tocht? Mijn boek is via deze site te bestellen 📖.
Vanaf volgende maand ook verkrijgbaar in het Engels 🇬🇧.