Een jaar geleden begon mijn pelgrimstocht. Op 28 mei startte ik mijn reis over de St. Olavsleden. Wat bedoeld was als een lange wandeltocht, groeide uit tot een ervaring die mijn leven voorgoed heeft veranderd.
Ik had veel gelezen over pelgrimstochten, over de zogenaamde drie fases die je onderweg zou doorlopen. Als nuchtere oosterling haalde ik daar mijn schouders over op, het klonk me te zweverig. Maar vanaf dag één werd ik ingehaald door de realiteit. De route bleek fysiek zwaar. Ik had nog nooit blaren gehad bij het wandelen, en toch zaten ze er op die eerste dag al. De oplossing kwam pas 400 kilometer verderop. Achteraf denk ik: het moest zo zijn.
Maar de echte reis begon vanbinnen. Gaandeweg werd ik geconfronteerd met oude pijn. Herinneringen aan het verleden, privé, werk, hulpverlening, kwamen onverwacht naar boven. Ze raakten me diep. En toch, ik mocht er doorheen. Ik kon erdoorheen.
Wat me jarenlang dagelijks bezighield, kreeg onderweg een plek. Het is niet verdwenen, niet vergeten, maar ik heb het leren accepteren. Het is een deel van mijn verhaal geworden. De strijd die ik elke dag voerde tegen die herinneringen… die is gestopt.
In Vuku, net over de grens in Noorwegen, vond ik eindelijk rust. Daar veranderde mijn tocht in een échte pelgrimstocht, een reis waarvan ik kon gaan genieten. Mijn hart ging open, mijn hoofd werd lichter. Ik kreeg nieuwe ideeën, en nam beslissingen die goed voor me bleken te zijn.
Vuku leerde me dat stilte en rust samen kunnen gaan met een actief leven. Voor het eerst in vele jaren was het stil in mijn hoofd. Echt stil.
Na terugkomst heeft de hectiek van alledag me deels weer ingehaald. Oude gewoontes sluipen erin voor je het weet. Veranderen is soms lastig. Maar in de kern is het me gelukt: aandacht geven aan mezelf en mijn omgeving, en op tijd stilstaan en reflecteren.
Nu, precies een jaar later, weet ik dat ik terug mag. Terug naar Vuku, om daar opnieuw een route te starten. Een andere weg, een nieuw avontuur. Iets later dan vorig jaar, maar ik zal opnieuw aankomen in Trondheim bij de 0-steen. Deze keer zal het anders zijn en dat is goed.
Wat ik vorig jaar heb meegemaakt, neemt niemand me meer af. Die pelgrimstocht is van mij. En ik kijk ernaar uit om daar nieuwe ervaringen aan toe te voegen.