Zodra de zon zich wat vaker laat zien en de temperatuur stijgt, begint het te kriebelen. Die onmiskenbare drang om eropuit te trekken. Om te wandelen, te ademen, te voelen.
Natuurlijk wandel ik regelmatig, vaak ook flinke afstanden, maar er is iets magisch aan meerdere dagen achter elkaar lopen. Het brengt iets extra’s. Iets wat je in een enkele middagwandeling zelden vindt.
Het is alsof je laagje voor laagje het dagelijks leven van je afpelt. Weg van de drukte. Weg van to-do lijstjes, meldingen en schermen. Terug naar de eenvoud van de natuur, naar jezelf… en naar de inhoud van je rugzak. Want die rugzak, dat is je tijdelijke leven op je rug. Hoe meer luxe je wilt meeslepen, hoe zwaarder de beloning, letterlijk. Alles wat je denkt nodig te hebben, draag je zelf. En dat maakt je bewust.
In de loop der jaren heb ik er een sport van gemaakt om zo licht mogelijk te reizen. Minimalistisch, maar doordacht. Wat heb ik écht nodig? Wat kan ik achterlaten? Elke gram telt.
Binnenkort mogen we ons weer onderdompelen in die eenvoud: we gaan het Krijtlandpad lopen. Vijf dagen wandelen door het glooiende Zuid-Limburgse landschap. Dit keer met z’n tweeën. Kijken of we dat ook samen kunnen.
Ik kijk er enorm naar uit. Vijf dagen in beweging zijn. Genieten van de natuur, van het buiten zijn, van het nergens anders hoeven zijn dan precies daar, op dat pad, stap voor stap.
Mijn rugzak probeer ik weer zo licht mogelijk te houden. Het blijft altijd een kleine puzzel: wat neem je mee, wat laat je achter? Ik ben benieuwd wat het uiteindelijk gaat worden zodra ik mijn spullen ga inpakken.Vijf dagen lang hoeven we niets anders dan wandelen, eten en slapen. Meer niet. En dat is precies wat me trekt.
Het zal nooit hetzelfde ritme worden als op de S:t Olavsleden, die pelgrimstocht zit in een eigen, diepere categorie, maar dat hoeft ook niet. Als ik halverwege al dat kalmere tempo van onderweg-zijn weer weet te vinden, dan ben ik tevreden.
Want ik merk gewoon dat ik het soms nodig heb.
Die pauze.
Dat resetknopje.
Die vrijheid op twee benen.